Its the right thing. For all of us.

Evet. Sonunda beklenen oldu. Bitti gerçekten. Bir süredir düşündüklerimde, hissettiklerimde haklı çıktım. Genelde böyle oluyor zaten. Bunca yılın sonunda birkaç saat içinde toparlayıp bitirdik herşeyi. İşte bu kadar basitmiş. Önce havadan sudan konuşmalar, sonra açıkça ne olmasını bekliyoruz ki konuşmaları, bolca duygusal dakikalar, ağlamalar, en sonunda kabullenme... Sıcak bir kahveyle verilen bir son. Son bir öpücük. Ve işte bitti. Çok çabuk kabullendim ama garip gelen bu. İçimde bir boşluk yada özlem duymuyorum. Çok mu kötü? Zaten mi bitmiş de ben fark etmemişim? Üzüldüm. Yokluğunda onu aramadığım için üzüldüm. Birlikteyken insan fark etmiyormuş meğer. Sevdiğini ya da bitirdiğini...